(314) Zostań, jeśli kochasz

Tytuł: Zostań jeśli kochasz (dawniej: "Jeśli zostanę")
Autor: Gayle Forman
Wydawnictwo Nasza Księgarnia
Stron 245

"„Uświadamiam sobie nagle, że umieranie jest proste. To życie jest trudne.”"* 

O książce "Zostań jeśli kochasz" zrobiło się naprawdę głośno, kiedy na ekranach kin pojawił się film, Pomimo tego ja już wcześniej dużo o niej słyszałam - wtedy jeszcze pod tytułem "Jeśli zostanę". Jednak dopiero teraz nadszedł czas i okazja, żeby ją przeczytać. I wiecie co? Było warto. "Zostań jeśli kochasz" to piękna, subtelna powieść, która jednak nie powaliła mnie od razu na kolana. Nie powaliła na kolana, ale za to chwyciła za serce... A przecież właśnie o to chodzi, prawda? Subtelność jest z jednej strony zaletą tej książki, a z drugiej maleńką wadą. Zacznijmy jednak od początku...

Wypadek. Co sekundę w wypadku samochodowym ginie na świecie jedna osoba. W wyniku wypadku w którym bierze udział Mia giną jej rodzice oraz brat. A ta siedemnastoletnia dziewczyna ląduje w szpitalu - zapada w śpiączkę. Musicie zrozumieć jedną rzecz... To nie jest książka o dziewczynie, która jest najpiękniejsza, najmądrzejsza, ma najfajniejszego chłopaka i najbogatszych rodziców. To książka o dziewczynie, która miała poczucie bezpieczeństwa, kochającą rodzinę, chłopaka, swoją wiolonczelę i plany na przyszłość. Jednak czy chłopak, wiolonczela i marzenia o przyszłości w przypadku kiedy tracicie najważniejsze w swoim życiu osoby ma jeszcze jakieś znaczenie? Mia staje przed wyborem: Podjąć walkę o odzyskanie przytomności czy po prostu umrzeć? Nasuwa mi się tu na myśl monolog Hamleta, a szczególnie jeden jego fragment: 

"Umrzeć - usnąć - 

Spać - i śnić może? Ha, tu się pojawia 

Przeszkoda: jakie mogą nas nawiedzić

Sny w drzemce śmierci, gdy ścichnie za nami

Doczesny zamęt?" 

Myślę, że większość z nas nie podjęłaby automatycznie wyboru - "Chcę żyć" ani "Chcę umrzeć". Myślę, że takie szybkie podjęcie decyzji tego typu graniczyłoby z brawurą, a może byłaby to po prostu odwaga? Główna bohaterka tej książki nie chce tej brawury, nie wykazuje tej odwagi. Zwleka z decyzją. Obawa przed tym co czeka ją jeśli się wybudzi, ból po stracie najbliższych sobie osób mam wrażenie, że zamazuje / zasłania w umyśle Mii to co jej jeszcze zostało. Tylko, że... jest to dla mnie zupełnie zrozumiałe. Kiedy piszę tą recenzję emocje, które odczuwałam podczas czytania tej książki odżywają... to naprawdę przejmująca, wspaniała książka i czuję to cały czas. Przedstawienie rozterek Mii i pokazanie podczas wspominania przez tą niepozorną siedemnastolatkę swojego życia było świetnym zabiegiem. W ten sposób możemy poznać życie Mii przed wypadkiem, a co za tym idzie w związku z tym zrozumieć jej ból i to na czym polega. Możemy zobaczyć co się zmieniło w jej życiu i co straciła. Jednak nie tylko to jest poruszające... poruszające jest także to jak Mia patrzy na to co obecnie dzieje się wokół niej. Przebywa poza swoim ciałem, jest obserwatorem. Widzi ból swoich dziadków, chłopaka... to o czym marzyła, widzi swoje plany o której realizacji tylko ona może zdecydować. To wszystko rzutuje na jej decyzję.

"Zostań, jeśli kochasz" to jednak książka pokazująca nie tylko aspekt decyzji przed jaką staje Mia, ale także pokazania miłości w rodzinie Mii, miłości Adama do Mii, pragnień, marzeń, ambicji - tych spełnionych i niespełnionych. Wiem, że w blogosferze pojawiały się opinie, że to odrobinę banalna książka, ale mnie ona swą prostotą własne urzekła. To naprawdę prosta historia, która pokazuje piękno życia, wartości, które będą liczyły się zawsze no i tą nieuchronną konieczność dokonywania wyborów. Dzieło Gayle Forman to jednak także dawka humoru i uśmiechu. To zderzenie teraźniejszości i przeszłości z myślą o przyszłości. 

Prosty język, ciekawi bohaterowie, żywe i mocne emocje... - taka właśnie jest w moim odczucia ta książka. Piękna w swojej prostocie. Nieidealna, a jednak wspaniała. Poruszająca, zmuszająca do myślenia. W książce pojawia się wiele wątków, które w sposób idealny są ze sobą przeplatane. Mogłabym tu jeszcze dyskutować na temat nowego tytułu... ale w moim odczuciu ta książka pozostanie jednak utworem o nazwie: "Jeśli zostanę". W końcu to właśnie to pytanie ("Jak będzie wyglądało moje życie, jeśli zostanę?") jest siłą napędową tej książki. Rodzina, miłość, przyjaźń, nadzieja - to tylko niektóre elementy tej powieści. Można by rzec, że każdy znajdzie w niej coś dla siebie.

Pewnie - znajdzie się grupa osób, którzy odbiorą tą książkę jako pustą historyjkę, ale dla mnie ta książka jest czymś więcej. To książka napakowana emocjami - żalem, rozpaczą, miłością, nadzieją. Jest momentami niełatwą lekturą. Niełatwą, ale wartościową. Ambitną. Nie każdy musi polubić bohaterów, ale to po prostu przeciętni ludzie. Warto się jednak zastanowić nad tym czy przeciętny oznacza zły? Moim zdaniem nie. "Zostań, jeśli kochasz" to idealna książka na długi, jesienny wieczór. Gayle Forman stworzyła książkę, która po prostu wzrusza... A Wy? Postanowicie wystawić swoje serce na drżenie podczas jej czytania? 

*Cytat "Zostań jeśli kochasz" Gayle Forman

Moja ocena: 9+/10 Wybitna z plusem!

Za możliwość poznania tej historii serdecznie dziękuję Wydawnictwu Nasza Księgarnia!

Czytaj więcej »

(313) Ksin. Początek.

Tytuł: Ksin. Początek.
Saga o Kotołaku (#1)
Autor: Konrad T. Lewandowski
Wydawnictwo Nasza Księgarnia
Stron 368

Sama nie wiem co mam napisać na temat tej książki... Mam tak mieszane uczucia. Więc może zacznę po prostu od początku? Tak, tak będzie najlepiej. Saga o Kotołoku to saga, której historia kształtuje się już ponad ćwierć wieku! Jednak dopiero jej wznowienie spowodowało, że po nią sięgnęłam. A może przyczyną tego jest po prostu fakt, że dopiero teraz o niej usłyszałam? A szkoda, bo choć mam wobec niej mieszane uczucia szczególnie przez jeden fakt o którym wspomnę później to jednak jest to naprawdę dobra dawka literatury fantasy. Świat stworzony przez autora jest dopracowany w każdym najdrobniejszym szczególe, a sceny w książce naprawdę porażają. A jednak jest coś co mnie od tej książki odrzuca, ale o tym później...

Akcja tej powieści toczy się dwutorowo. Jeden tor to wydarzenia w obliczu których staje kotołak - Ksin. Śmierć swojej opiekunki zmusza go do opuszczenia Puszczy Upiorów i wyruszenia do miasta. Po drodze z rąk złoczyńców ratuje Hanti, która znajduje się w niezłych tarapatach. Szybko jednak zaczyna łączyć ich... sex. Fakt faktem, że ich relacje świadczą także o jakiś głębszych uczuciach, a jednak to ten aspekt seksu się przebija. Nie - nie ma tu scen na miarę Grey'a. Są tu raczej wzmianki o tym, że zaczęli uprawiać seks. Dużo jest wzmianek na ten temat, które moim zdaniem są niepotrzebne... A uprawianie seksu z kotem (ekhem...)... Może ja po prostu nie rozumiem powieści fantasy? To jest bardzo możliwe! Drugi tor tej powieści to wydarzenia dziejące się w okół czarodzieja Galiona, a tak naprawdę wokół córki kupca Aspai. Jakby na niepokorną córkę przystało Aspaja postanawia wyrwać się spod władzy ojca i uciec z domu. Z pomocą ma jej przyjść właśnie Galion. Trzeba przyznać, że ta dziewczyna jest chytra i przebiegła, a jednak nie tak bardzo jak wymaga tego sytuacja. Są chytrzejsi od niej, a ona będzie musiała ponieść tego konsekwencje. Szkoda tylko, że ucierpią także inne osoby...(i znowu sex...).

Jest w tej książce jednak bohater, która da się lubić i jest nim Ksin. Z początku wiemy o nim niewiele, a jednak później w miarę toczenia się powieści wszystko zaczyna się wyjaśniać, a elementy układanki zaczynają się układać w logiczną i ładnie wyglądającą całość. Jak możemy przeczytać już z tyłu okładki Ksin jest dzieckiem klątwy, zdrady i obsesji. Pomimo tych trzech "przywar" próbuje walczyć ze swoją naturą, która nie jest zbyt... potulna. Oddanie Starej Kobiety, która się nim opiekowała, a w późniejszym czasie oddanie zbiegłej dziewczyny z domu publicznego o imieniu Hanti powoduje, że Ksin potrafi zdusić w sobie kotołaka. Zdusić kotołaka a obudzić człowieka, który jest w stanie walczyć o dobro i w obronie osób słabszych. Nasuwa mi się tu myśl o rycerskich bohaterach...

Widzicie... staram się z lektury każdej książki wyciągnąć jak najwięcej. Pomimo tego, że jest zniesmaczona tym, że pod koniec każdego rozdziału pojawia się wzmianka na temat seksu, a przy tym mało jest tu uczuć to jednak ta książka ma także swe dobre strony. Trzeba przyznać, że biją  z niej bardzo silne emocje... namiętność, złość, nienawiść, strach, zło. To wszystko składa się na niezwykle realny świat, który próbował stworzyć autor. Sceny są mocne, momentami odrażające. A jednak chyba większość z nas ma w sobie pewną przekorę, która powoduje, że pomimo tego, że mamy ochotę odłożyć taką książkę na bok to jednak czytamy dalej. Osobiście mam w sobie taką przekorę, ale pomimo tego czasami musiałam ochłonąć. Już sama okładka sugeruje czytelnikowi, że nie jest to grzeczna, miła bajeczka. To po prostu książka z pazurem, która pomimo wielu niezwykłych stworzeń, które się przez nią przewijają nie powoduje śmiechu.

Pan Konrad T. Lewandowski pisze ze swego rodzaju kunsztem literackim. Podczas czytania wyraźnie odczuwałam to, że to doświadczony pisarz, który zna swoje pióro, a w którego głowie jest już jasno przedstawiona cała fabuła książki. Ten świat jest "jego" od początku do końca i to czuć na każdej stronie kartki. Myślę, że jestem bliska oczarowaniu przez tę serię... zobaczymy jak to będzie dalej. Jestem pewna, że chcę kontynuować tą znajomość z sympatycznym, choć groźnym kotołakiem. Ta książka pokazuje zawiść i to do czego potrafi doprowadzić oraz interesowność. To tak naprawdę przykry obraz tego jacy są ludzie - oczywiście mam na tu na myśli tą ciemniejszą stronę.

"Ksin. Początek" to bez wątpienia dobry początek tej sagi. Dobry, a jednak moim zdaniem nie znakomity. Nie uważam się za znawczynię powieści fantasy, ale pomijając te nieszczęsne "zbliżenia" uważam, że ta książka jest bardzo dobra pod względem fabuły jak i bohaterów. Akcja jest wartka, a co najważniejsze nie nudzi. Pan Lewandowski ma talent, a ja dziwię się tylko i żałuję, że tak późno natrafiłam na jego sagę. Ta książka to dobry przedsmak tego co będzie potem, a ja pomimo tych kilku niedogodnień chętnie zasmakuję się w dalszych częściach. Myślę, że dla fanów fantastyki będzie to prawdziwa gratka. Ja jeszcze dla tych najzacieklejszych fanów nie należę, ale i tak polecam! W końcu ta książka to powieść wielowarstwowa - powieść godna uwagi.

Moja ocena 7+/10 Bardzo dobry z plusem!

Za możliwość zapoznania się z kunsztem p.Lewandowskiego serdecznie dziękuję Wydawnictwu Nasza Księgarnia!

Czytaj więcej »

(312) Wieczna wiosna

Tytuł: Wieczna wiosna

Autor: Katarzyna Zyskowska - Ignaciak

Wydawnictwo Nasza Księgarnia

Stron 352

Macie czasami tak, że uznajecie jakąś książkę za arcydzieło, a jednak pomimo tego chcecie o niej zapomnieć? Mi taka sytuacja zdarzyła się jeden raz. A jak pewnie się domyślacie wydarzyło się to właśnie za sprawą książki pani Katarzyny Zyskowskiej - Ignaciak, autorki książki "Wieczna wiosna". Z pewnością nie tego się nie spodziewałam... nie spodziewałam się tak przejmującej, napawającej nadzieją, a z drugiej strony dołującej książki. Powieść p.Ignasiak do głębi mną poruszyła, a jednak... pomimo tego wolałabym chyba o niej zapomnieć. Bo choć jest bardzo pouczającą i wzbogacającą lekturą to jednak pokazuje też szarość życia, mówi o przemijaniu. A jak wiadomo nie każdy lubi takie książki... Myślałam, że to będzie lekka, niezobowiązująca lektura. Myliłam się i to bardzo.

Zaczyna się dość niepozornie... Wizyta w gabinecie lekarskim, rozmyślania przyjaciół. I diagnoza. Rak. Chemioterapia. Mastektomia.Wyrok. Życiu głównej bohaterki Łucji już od dawna brakuje wigoru, radości, szczęścia i miłości. Jest mężatką od ponad 20 lat, ale tak naprawdę jej związek jest o wielu lat tylko i wyłącznie fikcją. Z mężem nauczyli się żyć obok siebie, dzielą jeden dom i tylko to. Z pozoru idealna rodzina, idealne życie. "Mają piękny dom, pełne konto, jeżdżą na zagraniczne wakacje, a w garażu stoją dwa drogie samochody..."* Jednak nie na tym opiera się miłość. Każdy z nich ma własne życie, Jedno ich łączy... Są tacy bezradni. Są ze sobą ze względu na dzieci, które i tak wyfrunęły już z gniazda. Żadne z nich nie potrafi powiedzieć dosyć. Nie potrafi powiedzieć, że chce być szczęśliwy. Może Łucja w obliczu choroby wreszcie zrobi ten krok na przód? Zawalczy o swoje szczęście? Czy zdecyduje się na ten milowy krok naprzód, żeby spędzić resztę życia z człowiekiem, który jest światełkiem w tunelu jej życia? Czas pokaże...

Dla Łucji teoretycznie życie się skończyło. I teoretycznie nic dobrego już w jej życiu nie czeka... Jednak tylko teoretycznie, bo tak naprawdę wszystko zależy od niej samej. Żyje w pewnego rodzaju zawieszeniu obok swojego męża Marka, znanego lekarza. Jej dzieci są już dorosłe, a w jej głowie zostało po latach tylko mgliste wspomnienie po studiach - zresztą nieukończonych na Akademii Sztuk Pięknych. Jej życie jest poukładane, ale kiedy dowiaduje się jak ciężko jest chora jej życie rozpada się na milion malutkich kawałeczków. Ta czterdziestoparoletnia kobieta myśli, że w jej życiu nie ma już miejsca ani czasu na wielkie uczucia i szczęście. Pomimo tego spotyka ją miłe zaskoczenie... Autorka w swej książce pokazuje chorobę, smutek, żal, nieszczęście i zachowania ludzi w obliczu tego wszystkiego. Wnika i w pewien sposób analizuje. Skłania do refleksji nad własnym życiem. Bohaterzy to postacie realistyczne, nieidealni, czyli tacy jakich lubię.

Wiecie jak w moim odczuciu można opisać w trzech słowach tą książkę? Bardzo prosto. Powiedziałabym o niej po prostu krótko: "genialny wampir energetyczny". A do tego mogłyby jeszcze dołączyć takie określenia jak arcydzieło, wciągająca, wyżuwająca z emocji i wiele innych. W naszym życiu każdego dnia podejmujemy wybory - nawet w chwilach kiedy nie stajemy sobie z tego sprawy. Łucja także staje przed wieloma wyborami... Wyborami, które we mnie wywołały wielkie emocje. I ja musiałam dokonać wyboru - pójść spać czy skończyć czytać "Wieczną wiosną". Wybór był prosty... w końcu gdybym nie skończyła to nie mogłabym zasnąć. Oczywiście, jeśli pominiemy fakt, że potem od natłoku emocji i tak nie mogłam zasnąć. Ta książka wciąga i uzależnia. 

"Wieczna wiosna" to po prostu P-E-R-E-Ł-K-A. Perełka, która `jest tak dobrze i zgrabnie napisana, że autorka przelewa na czytelnika emocje, które towarzyszą bohaterom. Ale warto/trzeba zaznaczyć jedną rzecz. Ta książka nie jest przesadzona, a wszystko w niej jest wyważone. Widać już na pierwszy rzut oka, że p.Katarzyna nie chciała napisać banalnej historii, a raczej ambitną książkę, która trafi do czytelnika... i na długo zostanie w pamięci. A może w życiu niektórych osób coś zmieni? Autorka pokazuje prawdziwe oblicze świata, a także to, że to jak będzie wyglądało nasze życie zależy od NAS. Nigdy nie jest za późno na miłość, nigdy nie jest za późno na to, żeby zmienić coś w swoim życiu, nigdy nie jest za późno na to, żeby zawalczyć o swoje szczęście. Jednak to także książka o przemijaniu... temacie smutnym, często temacie tabu, a jednak autorka nie boi się zanurzać w te wszystkie aspekty życia. Może to przez to, że jest z wykształcenia dziennikarką? Oby więcej było takich dziennikarko - pisarek.

Jak widzicie ta recenzja to same "achy i ochy", ale nie bez powodu. Moim zdaniem ta książka naprawdę na to zasługuje. Na to i na wiele więcej. Katarzyna Zyskowska - Ignaciak stworzyła wspaniałą i piękną opowieść w każdym calu, w każdym najmniejszym szczególe. Nie ma nawet słów, które mogłyby to opisać. "Wieczną wiosnę" polecam wszystkim, którzy poszukują ambitnych i wartościowych lektur. Takich z którymi naprawdę warto się zapoznać. To poruszające, napisane pięknym, barwnym językiem dzieło. Wiem, że jest to książka do której wrócę jeszcze niejeden raz... Polecam!!! W końcu nie może być inaczej - "Wieczna wiosna" to powieść, która zabiera swojego czytelnika w niezwykłą podróż literacką, wzbudza łzy, radość i uśmiech. Jest kwintesencją tego co w literaturze najlepsze... Autorka w świetny sposób zaczyna tą książkę i w równie świetny oraz zgrabny ją kończy.

Moja ocena: 10/10 Arcydzieło!

Za możliwość spędzenia wspaniałych, choć momentami przykrych chwil z tą książką dziękuję Wydawnictwu Nasza Księgarnia!

Czytaj więcej »

(311) Niepokorne. Eliza.

Tytuł: Niepokorne. Eliza.
Seria: Niepokorne (#1)
Autor: Agnieszka Wojdowicz
Wydawnictwo Literackie
Stron 368

"Niepokorne. Eliza" to początek trylogii napisanej przez polską autorkę - Agnieszkę Wojdowicz. Opowiada o trzech niepokornych kobietach. Kobietach, które są gotowe sprzeciwiać się panującym mezaliansom, walczyć o swoje marzenia i szczęście. Chcą pokazać na co je stać i, że są warte o wiele więcej niż może wydawać się innym. Trzy kobiety - trzy historie, a każda z nich inna. Łączy ich jedynie niepokorność, swego rodzaju bunt. A w tle tego wszystkiego Kraków w 1894 roku. A to wszystko opisane w zgrabny, ciekawy i przemyślany sposób. No, ale w końcu po polonistce nie było można spodziewać się niczego innego.

Eliza jako jedna z pierwszych kobiet dostaje się na Uniwersytet Jagieloński. Chce zdobyć wykształcenie farmaceutyczne i stać się młodą, niezależną kobietą, która będzie mogła być oparciem dla swojej rodziny. Życie mocno ją doświadczyło, a jednak to dopiero początek... Już na początku swej podróży do Krakowa natrafia na trudności, które będą się za nią jeszcze długo ciągnęły... A może doprowadzą ją aż do szczęścia? Co prawda tytuł może nam sugerować, że to o niej będzie w szczególności opowiadała ta książka, a jednak to tylko swego rodzaju "zmyłka". Drugą ważną postacią jest żydówka - Judyta Schreiber. Dziewczyna wdaje się w romans z malarzem, lecz szybko spotyka ją rozczarowanie. Postanawia uciec z domu, aby podążać za swoimi marzeniami. Chce zostać malarką, co na tamtejsze realia okazuje się trudniejsze niż myślała. Szybko zderza się z ponurą rzeczywistością. Trzecią dziewczyną jest Klara - młoda emancypantka. Pomimo tego, że ma z pozoru prawie wszystko cały czas toczy walką o swą wolność. Prowadzi nieustanny bój ze swoim ojcem. Chce żyć inaczej niż widzi to ojciec. Czy wygra tą walkę? "Niepokorne. Eliza" to książka o tej walce. Napisana w sposób niezwykle ciekawy przedstawia nam te trzy postacie.

Po Wydawnictwie Nasza Księgarnia oczekiwałam naprawdę dobrej lektury. Już okładka świadczyła o tym, że ta książka będzie wciągającą. Jednak nie oczekiwałam aż tak dobrej lektury. Spotkało mnie jednak miłe zaskoczenie! Głównymi bohaterkami tej książki jest Judyta i Eliza. Klara jest jak na razie tak naprawdę tylko łącznikiem między nimi. Książka jest przeplatana ich historiami, choć trzeba przyznać, że ta część "Elizowa" góruje. I myślę, że to było bardzo dobre posunięcie. Młoda studentka jest rozważna, rozsądna i spokojna. Początek serii Agnieszki Wojdowicz opowiada op jej początkach w Krakowie, jej odczuciach, problemach z przestępcami oraz z pewnym przystojnym oficerem. A to wszystko robi w sposób przemyślany i co najważniejsze: nieprzesłodzony. Autorka potrafi wyważyć doznania, a poza tym wciągnąć czytelnika.

Rzecz się dzieje pod koniec XIX w. w Krakowie i muszę przyznać, że autorka świetnie oddała klimat tamtego czasu. Co więcej historia przez nią opowiedziana jest dobrze osadzona w realiach historycznych, a to w takiej powieści także jest bardzo ważne. Uwarunkowania społeczne są ważną częścią składową tej książki, a zgrabne ich opisania przez autorkę pozwala wczuć się w historię bohaterek, a przede wszystkim je zrozumieć. To w końcu nie są rozpaskudzone dziewczynki tylko młode kobiety, które chcą do czegoś dojść. Które chcą być niezależne względem mężczyzn. O kobietach, które chcą mieć w pływ na swoje życie i o nim decydować. Jednak to także książka o uprzedzeniach i ich przykrych skutkach, 

Agnieszka Wojdowicz stworzyła książkę niezwykle intrygującą i ciepłą. Książkę, która pochłonęła mnie na kilka godzin. Książkę, która nie jest infantylna, a w której opisana historia nie jest cukierkowa. Wątek miłosny w niej przedstawiony jest delikatny, subtelny, zgrabny i jakby gdzieś w tyle. Ta historia nie skupia się na miłości, a raczej na trudnej drodze do spełniania marzeń. Opowiada o tym jak ważne jest to, żeby się nie poddawać. Jest bardzo dojrzała, a choć czasy w niej opisane są nam dosyć odległe to jednak i w dzisiejszym społeczeństwie można zauważyć pewne (czasami bardzo przykre) zależności.

"Niepokorne. Eliza" to świetny początek tej serii. To książka pełna ciepła i swoistego uroku napisana przez polską autorkę. Książka o niesamowitych, silnych kobietach, które są gotowe walczyć o swoje szczęście i nie zamierzają się poddawać w drodze do samorealizacji i realizacji swoich marzeń... Pani Agnieszka Wojdowicz oczarowała mnie swoim stylem pisania. Stylem, który jest pełen gracji i uroku. Książka opowiadająca o trzech kobietach, które chcą osiągnąć rzeczy, które w tamtych czasach wydają się wręcz niemożliwe. To powieść przemyślana w każdym najdrobniejszym szczególe - od A do Z. Po prostu świetna. Serdecznie polecam!

Moja ocena: 9/10 Wybitna!

Za możliwość przeczytania tej książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Nasza Księgarnia!

Czytaj więcej »

(310) Franciszek. Papież ludzi.

Tytuł: Franciszek. Papież ludzi.

Autor: Evangelina Himitian

Wydawnictwo Literackie

Stron 340

"Chcę Kościoła ubogiego dla ubogich."
Papież Franciszek

"Habemus papam!" te słowa rozbrzmiały 13 marca 2013 roku informując cały świat o radosnej nowinie. Papież został wybrany, a wybór okazał się być dość zaskakujący. Jorge Mario Bergoglia - papież Franciszek był jak dotąd postacią mało znaną. Pomimo tego jego wybór według wielu zapowiada nową erę w historii Kościoła. Jak można się pewno domyślić od razu pojawiła się "moda" na książki o nowym papieżu. Jednak książka Evangelini Himitan nie jest zwykłym dokumentem, a raczej swego rodzaju świadectwem. Autorka przedstawia postać papieża Franciszka rzetelnie, okiem dziennikarza, ale także zwykłej kobiety, która miała kontakt z jego życzliwością. To nie tylko opowieść o jego tytułach, ale także o uwarunkowaniach społecznych, jego rodzinie, przyjaciołach, o życiu wielkiego człowieka, który postanowił stać się ubogim dla ubogich. 

Widzicie... wyznaję zasadę, że trzeba wiedzieć co się dzieje na świecie. W pogoni za tą myślą stwierdziłam, że wypada wiedzieć co nieco o papieżu. Z pomocą przyszło mi Wydawnictwo Literackie wraz z książką "Franciszek. Papież ludzi". Wyglądała dosyć konkretnie, a i opis dawał nadzieję na dawkę dobrej literatury z której dodatku mogę się dużo dowiedzieć. No i nie myliłam się. Sięgniecie po książkę Evangelini Himitan było naprawdę dobrym wyborem. Autorka - dziennikarka z wieloletnim doświadczeniem pisze o papieżu w sposób niezwykle lekki. Nie przedstawia go tylko jako kapłana, ale także jako zwykłego człowieka...

Trudno to opisać, ale ta książka jest napisana z taką swego rodzaju czułością, a jednocześnie pewnym dystansem. Pani Himitan zna osobiście papieża Franciszka z czasów kiedy nim jeszcze nie był. W swojej książce pokazuje wszystkie aspekty, które go kształtowały przez lata. Poczynając od bliskiej relacji z babcią po doświadczenia zyskiwane już podczas pracy arcybiskupa. O.Bergoglia zmieniał przez lat swoją pozycję w Kościele jak i znaczenie. Piękne jednak jest to, że bez względu na tym czy był zwykłym księdzem, prowincjałem, kardynałem czy arcybiskupem zawsze miał wielkie serce dla biednych, słabszych od siebie. Dla tych, którzy codziennie potrzebują naszej pomocy. Potrafił być prawdziwym przyjacielem i opoką. Zresztą objęcie przez niego najważniejszej funkcji w Kościele tego nie zmieniło. Nadal potrafi uniżyć się poziomu innych ludzi, znaleźć czas dla swoich przyjaciół. To takie drobne, ale niezwykle ważne i piękne rzeczy, A właśnie o tych małych z pozoru nic nieznaczących rzeczach, które tak naprawdę okazują się wielkimi w wykonaniu papieża Franciszka mówi ta książka.

To ważny, a jednak nie jedyny aspekt tej książki. Evangelina Himitian pokazuje czas przemian społecznych, dyktatury i wydarzenia ważne dla Argentyny i Ameryki Łacińskiej oraz rolę i stosunek wobec takie wszystkiego papieża. Jednak autorki nie interesują tylko czasy przeszłe i teraźniejsze, ale również przyszłość w której na papieża Franciszka czeka wiele wyzwań. Przedstawia główne aspekty jego pontyfikatu oraz wyzwania które na niego czekają. Krótko mówiąc przedstawia całą jego drogę życiową opartą na bliskiej relacji z Bogiem. A także jej przyszłość... Jestem naprawdę ciekawa jak to się dalej potoczy. Ta książka rozbudza ciekawość. Opowiada o człowieku -  jezuicie, który jeździł autobusem, a zamiast okazałej rezydencji wolał skromny pokój. O człowieku, który wierzy w pokój między odmiennymi wyznaniami religijnymi.

"Franciszek. Papież ludzi" to książka, która została naprawdę solidnie napisana. Jednocześnie czyta ją się tak jakby to była po prostu pogawędka ze znajomym, niezobowiązująca opowieść. Evangelini Himitan ma bez wątpienia talent. Może to jest spowodowane faktem, że papież wywarł na niej jeszcze przed konklawe niezwykłe wrażenie. Ta książka to ambitne źródło wiedzy napisane z pasją, a informacje w niej zawarte są ułożone w logiczny ciąg, Jej lektura była dla mnie przyjemnością i dzięki temu dowiedziałam się naprawdę wielu rzeczy. Autorka w dodatku rozbudziła moją ciekawość związaną z postacią nowego papieża. Kto wie - może Evangelini Himitan pokusi się za kilka lat o książkę na temat jego pontyfikatu? Byłoby świetnie! Polecam także dla osób, które nie są zagorzałymi katolikami. Warto wiedzieć co nieco na temat ludzi, którzy mają na tym świecie znaczenie... A przynajmniej się z nim opatrzyć, a ta książka daje tą możliwość poprzez zdjęcia.

Moja ocena: 9/10 Wybitna!

Za możliwość przeczytania tej książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Literackiemu!

                                                   

Czytaj więcej »

(309) Posłaniec

Tytuł: Posłaniec
Autor: Markus Zusak
Wydawnictwo Nasza Księgarnia
Stron 346

"A jeżeli facet taki jak ty potrafi się podnieść i zrobić to, co ty zrobiłeś dla tych ludzi, to może każdy będzie w stanie. Może każdy zdoła się wznieść ponad swoje ograniczenia."*

Gracie w karty? A co gdyby pewnego dnia Wasza gra w karty obróciła się przeciwko Wam? Gdyby Wasza nijakość obróciła się przeciwko Wam... Ed Kennedy jest zwykłym, pospolitym taksówkarzem bez ambicji i większych pragnień. Pewnego dnia otrzymuje pierwszą wiadomość... As karo zaczyna jego przygodę, prowadzi do zmian. Stawia przed nim pierwsze zadania, wyzwania i niepokoi. A potem pojawiają się kolejne karty... Gra staje się coraz bardziej skomplikowana, zadania coraz trudniejsze, a strach coraz większy, Ed zaczyna pytać innych oraz samego siebie... Dlaczego ja? Kto jest panem tej gry? Do czego to ma prowadzić? A przede wszystkim... Czy dam radę? Co się stanie jeśli mi się nie uda? Będzie źle... Ale przecież nie ma rzeczy niemożliwych, prawda? 

"Posłaniec" to książka Markusa Zusaka - autora, którego ja uwielbiam, którego jestem wielką fanką. A to wszystko przez jego książkę "Złodziejka książek" (recenzja), która szczerze mnie zachwyciła. Czytałam ją w okolicznościach dosyć nieprzyjemnych, a jednak wywołała na mnie piorunujące wrażenie. Kiedy pojawiła się dla mnie możliwość przeczytania innej książki Markusa Zusaka stwierdziłam, że jestem szczęściarą. Choć z drugiej strony... pojawił się niepokój. No bo co jeśli tym razem się zawiodę? Co jeśli "Posłaniec" spowoduje jakieś odchylenia na mojej opinii na temat tego autora? Na szczęście p.Zusak nie jest jednym z tych autorów, którzy mają na swoim koncie dwadzieścia dobrych, ale nie genialnych książek. To jeden z tych autorów, który ma w swoim pisarskim dorobku kilka książek, ale takich, które się wyróżniają i, które są naprawdę warte przeczytania. "Posłaniec" udowodnił mi, a raczej potwierdził, że Markus Zusak ma świetne pióro, niezwykłą wyobraźnię i przede wszystkim... talent.

"Wstałem i zszedłem po schodach. Wolę gonić za słońcem, niż na nie czekać."*

Już na pierwszych stronach tej powieści poznajemy Eda - przeciętnego taksówkarza. Bohater tej książki jest naprawdę przeciętny... nie ma żadnych ukrytych mocy ani nic takiego. Żyje w brudnym, biednym mieście, na jego przedmieściu. W miejscu życia ludzi bez ambicji, których nic już nie czeka. Jego matka przy każdej możliwej okazji daje mu odczuć jak bardzo go nienawidzi... A jego jedynym towarzyszem życia jest Odźwierny - brudny i śmierdzący pies. Mieszkają razem w równie uroczej ruderze. Codziennie patrzy jak Audrey - dziewczyna, którą kocha spotyka się z innym facetem. A nie z nim. Pewnego dnia niechcący powstrzymuje napad na bank... Ed jeszcze tego nie wie, ale to wtedy pojawia się nadzieja na to, że coś może się zmienić w jego życia. Szansa na to znikoma, ale zawsze jakaś. Zostaje wybrany na Posłańca - ma ulżyć cierpiącym, czasami przez swoje własne cierpienie... Komuś może się wydać, że jest to raczej praca niewdzięczna, ale Ed szybko się przekonuje, że choć to praca trudna, ciężka to jednak niesie korzyści nie tylko dla jego "klientów". Teraz tylko pozostaje znaleźć odpowiedź na pytanie... kto za tym stoi.

Autor prowadzi akcję w taki sposób, że czytelnik nie może się domyślić co wydarzy się dalej... Ta książka to zagadki, niespodziewane zwroty akcji. A główny bohater szybko staje się naszym przyjacielem. Sposób narracji jak i cała historia jest niesamowity. Ed jest narratorem i prowadzi z czytelnikiem swego rodzaju rozmowę, która tylko napędzała u mnie chęć dalszego czytania tej powieści! Podczas jej czytania czułam się jakbym gdzieś biegła, prowadziła gonitwę z czasem. Czas w tej książce biegnie nieubłaganie. Narracja w czasie teraźniejszym jest dosyć rzadko spotykana, ale Markus Zusak śmiało po nią sięgnął i to się bez wątpienia opłaciło!

"Posłaniec" to książka z początku niepokojąca i przygnębiająca. Jest szaro i smutno... Potem to wszystko dzięki roli Posłańca nabiera powoli kolorów. I przez to ta książka jest wstrząsająca. Mogłam się tego spodziewać... bo przecież już "Złodziejka książek" wywarła na mnie takie wrażenie. A jednak ta książka także mnie zaskoczyła. Jest ciekawie, zgrabnie napisana. Ona intryguje i wciąga. Markus Zusak po raz kolejny stworzył niebanalną książkę, która jest swego rodzaju wiadomością dla nas samych. Pokazuje, że każdy z nas może odmienić swoje życie... na zmiany, nawet te wielkie wbrew pozorom nigdy nie jest za późno. Warto się zastanowić nad odpowiedziami na pytanie: Jak wygląda moje życie? Kim/gdzie będę za dziesięć lat? Czy coś się zmieni? Czy jestem szczęśliwy i dumny z powodu ? Dokąd zmierzam? 

"Wkrótce ona mówi:

– Jesteś moim najlepszym przyjacielem, Ed.

– Wiem.

Mężczyznę można zabić takimi słowami.

Bez pistoletu.

Bez kul.

Tylko słowa i dziewczyna."*

Markus Zusak daje nam impuls do zatrzymania się i zastanowieniem się nad swoim życiem. A robi to za pomocą "Posłańca" - książki wciągającej, zaskakującej i niebanalnej. Książki, która mnie oczarowała i porwała na kilka godzin. Ale ostrzegam... to książka momentami przygnębiająca, która jednak daje nadzieję na zmiany. Jest to pozycja idealna nie tylko dla fanów "Złodziejki książek". To powieść, która na długo pozostaje w pamięci... Uwiera, niepokoi i nie pozwala o sobie zapomnieć. To jedna z tych książek, które zostają w nas na zawsze, które mają na nas wpływ. Pokazuje zwykłych ludzi, odblaski szarości życia każdego z ludzi. W końcu życie nikogo tak naprawdę nie jest idealne...Ona pokazuje właśnie tą nieidealną, ciemną stronę życia - cierpienie, smutek, rozpacz, czarną otchłań...Autor po raz kolejny pozytywnie mnie zaskoczył, a także umocnił swoją pozycję na liście moich "naj. "Posłaniec" ląduje na półce obok "Złodziejki książek", ale także w  moim sercu... Serdecznie polecam!

*Wszystkie cytaty pochodzą z książki Markusa Zusaka "Posłaniec".

Moja ocena: 10/10 Arcydzieło!

Za możliwość przeczytania tej książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Nasza Księgarnia!

Czytaj więcej »

(308) Ciemna strona

Tytuł: Ciemna strona
Autor: Praca zbiorowa, opracował John - Henri Holmberg
Wydawnictwo Literackie
Stron 410

"Wyjątkowa antologia pięknych i mrocznych skandynawskich historii kryminalnych, ze Stiegem Larssonem jako wisienką na torcie" Camilla Läckberg

Zbrodnia, tajemnica, suspens... Myślę, że mogę śmiało napisać, że większość moli książkowych Szwecja ( i Skandynawia – ale o tym kiedy indziej) kojarzy się z... kryminałami. Na których zapoznania ja także postanowiłam się skusić. I było warto! „Ciemna strona” to zbiór opowiadań. Znajdziemy w niej dzieła tych bardziej popularnych jak i tych mniej popularnych autorów. A wisienką na torcie jak pisze sama p. Camilla Läckberg jest Stieg Larsson. I nie ukrywam, że to właśnie to nazwisko zaważyło na chęci przeczytania tej książki. Choć zazwyczaj staram się unikać zbiorów opowiadań. No, ale cóż... kto by dla szwedzkich autorów nie zdecydował się na wyjątek?

Jak to bywa z antologiami są tu opowiadania lepsze i gorsze. Autorzy mają różne dorobki literackie, różne doświadczenia związane z pisarstwem. Tych szwedzkich autorów jest tyle, że naprawdę trudno zapoznać się ze wszystkimi. Jednak w tej książce mamy przyjemność (większą lub mniejszą) zapoznać się z dziełami dwudziestu autorów. Bez wątpienia jest to ciekawe doświadczenia chociażby ze względu na to, że tych nazwisk powszechnie znanych o których huczy się non stop, a które jednocześnie cały czas nie wychodzą w Polsce z mody jest kilka. Jest to więc także sposób na poznanie tych mniej znanych autorów. A warto pamiętać, że „mniej znany” nie oznacza wcale „gorszy”. Przejdźmy więc teraz do samej treści...

Antologię otwiera opowiadanie pt.:”Spotkanie po latach” Tove Alsterdal, które opowiada o spotkaniu po latach przyjaciółek z czasów szkolnych. Pojawiają się tu jednak elementy mistyczne, które niepokoją, a w głowie pozostawiają znak zapytania... To bez wątpienia dobry początek tej antologii, który na długo zapada w pamięć. Kolejne opowiadanie „Lubił swoje włosy” Rölfa i Cilli Börjlind jest już inne. Jednak jest to kolejne niepokojące, może trudne do wyjaśnienia opowiadanie? Z pewnością ciekawe. Następnie mamy przyjemność zapoznać się z opowiadaniem Åke Edwardson'a pt.: „Nigdy w rzeczywistości”. Troszkę dziwny tytuł, a jednak podchodziłam do niego bardzo pozytywnie ze względu na samego autora. Bez wątpienia jest to jedno z lepszych i tragiczniejszych opowiadań w tej antologii. Super! „I w nasz ciemny dom” Inger Frimansson to dosyć przykre opowiadanie o tym co używki potrafią zrobić z człowiekiem. Przykre, a z drugiej strony porywające. Dzieło długoletniej życiowej partnerki Stieg'a Larrsona tj. p.Gabrielsson o tytule :”Ostatnie lato Paula” było dla mnie przyjemną, ale nie porywającą lekturą. A szkoda. Jedno z gorszych opowiadań moim zdaniem w tej antologii. Anna Jansson i jej opowiadanie „Pierścień” było dla mnie pozytywnym zaskoczeniem w którym jednak na początku było mi troszkę trudno się połapać. Ale ogarnęłam! ;) No i potem czeka na nas świetne opowiadanie, którego autorką jest Åsa Larsson pt.: „Sanie pocztowe” jest genialne w swojej prostocie. To była sama przyjemność! I jest to z kolei najdłuższe opowiadanie... Nadszedł czas na autora, którego najbardziej oczekiwałam. Przed Wami Stieg Larsson ze swoim opowiadaniem „Supermózg”. Choć tytuł jest moim zdaniem lekko infantylny, ale wnętrze jest o wiele ciekawsze i bardziej ambitne. Akcja tego opowiadania odgrywa się w przyszłości. Uznany biegacz zostaje zaproszony na badania... Nie przewiduje co będzie miało go tam spotkać. Bez wątpienia jest to najlepsze opowiadanie w tej antologii, które wyróżnia się z tego tłumu. Wciągające i intrygujące!

Z kolei "Nieprawdopodbne spotkanie" Henninga Mankella i Håkana Nessera opowiada o dość osobliwym spotkaniu dwóch panów pewnej nocy. Ciekawe, ale nie porywające. Porywające za to jest kolejny tekst, a mianowicie "Alibi señora Banegasa" Magnusa Montekiusa pokazujące do czego może doprowadzić kłamstwo. Tragiczne, a z drugiej strony śmieszne. Super! "Coś w jego oczach" Daga Öhrlunda to opowiadanie o pewnej policjantce i jednej z jej spraw. Bardzo spodobało mi się jego zakończenia. Jedno z lepszych opowiadań w tej antologii. "Ty zawsze przy mnie stój' autorstwa Malin Persson Giolito to utwór smutny, tajemniczy i przejmujący. Lubię, kiedy teksty wywołują w czytelniku żywe emocje, a to opowiadanie właśnie takie jest. Pokazuje bezduszność, której ja znieść nie mogę... I może właśnie dlatego to opowiadanie mi się spodobało? "Miltimilioner" Maj Sjöwall i Per Wahlöö to zabawne, ciekawe opowiadanie, ale nie jakieś arcydzieło. "Kalendarz Braun" Sary Stridsberg to słaby punkt tej antologii... Kolejne opowiadanie to "Zemsta dziewicy" Johan'a Theorin'a - ciekawe, inne, bardzo przyjemne. "Maitreja" Veroniki von Schenck to opowiadanie, należąca do tej trójki najlepszych moim zdaniem. Jest tajemnica, jest akcja, jest świetna bohaterka. Jest jak najbardziej na tak! Ostatnie opowiadanie czyli "Późno ocknie się grzesznik" Katariny Wennstam to dobre zakończenie tego zbioru. Tajemnica wyjawiona po latach to świetny pomysł, który autorka potrafiła wykorzystać.

W tej antologii najbardziej urzekły mnie trzy opowiadania: "Supermózg" Larssona, "Alibi senora Banegasa" Montekiusa no i "Maitreja" pani von Schenck. Ale jak pewno się domyślacie po tekście powyżej trudno było mi wybrać te trzy najlepsze opowiadania. A powód jest prosty. To antologia na naprawdę wysokim poziomie i moim zdaniem nie ma tu kiepskiego opowiadania. Są po prostu dobre, świetne i wybitne. Jednak praca Johna - Henri'ego Holmberg'a nie kończy się tylko na zebraniu tych opowiadań w jedną dość obszerną książkę. To także pojawiający się po tych opowiadaniach artykuł opowiadający o sukcesie szwedzkich kryminałów, ale... to jeszcze nie wszystko. Na końcu znajdują się także noty o autorach każdego z tych opowiadań. tym samym "Ciemna strona" staje się nie tylko zgrabną antologią, ale także źródłem wiedzy. Pomimo tego nie widzę przeszkody, żeby te dodatkowe strony pominąć. Nie mniej myślę, że warto się z nimi zapoznać chociaż dość pobieżnie. 

Myślę, że po swoich wcześniejszych słowach wyraz "Polecam" jest już zupełnie zbędny. "Ciemna strona" to naprawdę zgrabnie opracowana i zebrana antologia, której czytanie było dla mnie przyjemnością. Jest to z pewnością gratka dla fanów szwedzkich kryminałów. Choć... nie wszystkie opowiadania w niej się znajdujące są opowieściami czysto kryminalnymi. Można tu także znaleźć problemy społeczne, a  tym samym problemy zwykłych ludzi. Jest to więc także pewne świadectwo na temat społeczeństwa szwedzkiego. Naprawdę warto się skusić na lekturę tej książki. Tylko uwaga... Istnieje wysokie niebezpieczeństwo, że najdzie Was jeszcze większa ochota na czytanie szwedzkich kryminałów... Ale to przecież sama przyjemność, prawda? ;)

Moja ocena: 7/10 Bardzo dobra!

Za możliwość zapoznania się z tą książką serdecznie dziękuję Wydawnictwu Literackiemu!

Czytaj więcej »